Η βρύση – ποτίστρα “Αλωνέτος” στον Γέρμα Καστοριάς.

Γράφει ο Γιώργος Τ. Αλεξίου.

Η βρύση - ποτίστρα "Αλωνέτος" στον Γέρμα, που
 βρίσκεται υπό την προστασία της Αγίας Τριάδος.
Άποψη μετά την πρόσφατη ανακαίνισή της.

Στο νότιο άκρο του χωριού (του οικισμού) Γέρμα Καστοριάς βρίσκεται ένας ανοιχτός κι επικλινής χώρος 800 τ.μ. περίπου, που ονομάζεται “Αλωνέτος” (= μικρό αλώνι ;). Στο κέντρο του χώρου αυτού υπάρχει η ομώνυμή του παλαιά και μεγάλη βρύση - ποτίστρα ζώων, στην οποία συγκλίνουν τρεις βασικοί αγροτικοί δρόμοι του χωριού.

Η εν λόγω βρύση – ποτίστρα έχει δύο κρουνούς (παλαιότερα είχε τρεις) και μία επιμήκη λεκάνη. Το νερό της προέρχεται από μία αστείρευτη πηγή, που βρίσκεται στον παρακείμενο λάκκο και σε απόσταση 150 μ. περίπου απ' αυτήν (τη βρύση).

Δίπλα ακριβώς στη βρύση του Αλωνέτου υπάρχει ένα εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα. Στο εκκλησάκι αυτό μετέβαιναν παλαιότερα και μεταβαίνουν και τώρα οι ευσεβείς Γερμανιώτισσες, για να ανάψουν τα καντήλια του και να προσευχηθούν στον Τριαδικό Θεό μας.

Το χωριό Ο Γέρμας. Εντός του κύκλου

διακρίνεται "ο Αλωνέτος"

Η βρύση του Αλωνέτου αποτελούσε ανέκαθεν σημείο αναφοράς όλων των αγροτών κατοίκων του Γέρμα, ανδρών και γυναικών. Απ' τις “σιούρκες” του (: κρουνούς) έπαιρναν νερό με τις στάμνες τους, μέχρι το έτος 1955, οι κοπέλες του Γέρμα και στη λεκάνη του πότιζαν τα πολυάριθμα βόδια τους, τα άλογα και τα γαϊδουράκια, οι γεωργοί και κτηνοτρόφοι του χωριού.

Σήμερα, λίγοι Γερμανιώτες περνούν απ΄ τον Αλωνέτο, συνήθως ευκαιριακά και εποχούμενοι και γι' αυτό δεν προσέχουν τη βρύση του. Μόνον οι ηλικιωμένοι κάτοικοι του χωριού, οι άνω των 55 ετών, κάθε φορά που διέρχονται απ' εκεί κοντοστέκονται μπροστά στη βρύση - ποτίστρα του, την παρατηρούν με νοσταλγία, θυμούνται τις παλαιές “δόξες” της, φέρνουν στη σκέψη τους ειδυλλιακές “βουκολικές” εικόνες και αναπολούν τις περασμένες αλλ' αξέχαστες εποχές.

“Στη βρύση, στην κρυόβρυση”. Δημοτικό ποίημα.

Πήγα στη βρύση κι έκατσα μ' ένα λαμπρό φεγγάρι,

δεν είδα την αγάπη μου νερό να ρθεί να πάρει.

Και χθες την είδα στο χορό που χόρευε μπροστά μου

και μια φορά απ' τις πολλές που διάβαινε μπροστά μου,

ανοίγει τα χειλάκια της και σιγανά μου λέει:

απόψε στην κρυόβρυση θα 'ρθώ ν’ ανταμωθούμε.

Η βρύση Αλωνέτος, όπως ήταν

 πριν την πρόσφατη επισκευή της.

Άλλη άποψη της βρύσης "Αλωνέτος".

Η λεκάνη ποτίσματος των ζώων.

Οι δύο "σιούρκες" (: κρουνοί) της βρύσης-ποτίστρας.

Η βρύση και το διπλανό της εκκλησάκι

 της Αγίας Τριάδος κατά την ανατολή του ήλιου.

Το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδος που

  προστατεύει τη βρύση και τους επισκέπτες της.

“Πως έμαθα να διαβάζω και να γράφω”. Μαθητική έκθεση του αείμνηστου Γερμανιώτη Γιάννη Γ. Προδαφίκα (1977 – 2019).

Εισαγωγικό Σημείωμα.
Ο αείμνηστος Γιάννης Γ. Προδαφίκας (1977 – 2019) ήταν ένας φέρελπις Γερμανιώτης νέος, λίαν αγαπητός στους συγγενείς, τους φίλους και τους γνωστούς του. Γεννήθηκε στη Φλώρινα κι έζησε εκεί κατά την παιδική κι εφηβική του ηλικία. Αργότερα μετακόμισε με την πατρική του οικογένεια στη Θεσσαλονίκη. Ευρισκόμενος στη συμπρωτεύουσα ασθένησε σοβαρά και γι' αυτό επέστρεψε με τους γονείς του κι εγκαταστάθηκε στο αγαπημένο του χωριό, τον Γέρμα Καστοριάς, όπου ύστερα από μερικά χρόνια απεβίωσε κι ετάφη. Εις ανάμνησή του δημοσιεύεται ακολούθως μία αξιοπρόσεκτη μαθητική έκθεσή του (: Σκέφτομαι και Γράφω), που είχε γράψει στις 24 Σεπτεμβρίου 1987, σε ηλικία 10 ετών. (Γ. Α.).

Θέμα: Πως έμαθα να διαβάζω και να γράφω.

Ο αείμνηστος Γιάννης Προδαφίκας.

Το περιβάλλον που μεγάλωσα ήταν γεμάτο βιβλία, γι' αυτό από πολύ μικρός άρχισα να μαθαίνω λίγο – λίγο να διαβάζω. Σ΄ αυτό με βοηθούσαν πολύ οι γονείς μου που ήταν εκπαιδευτικοί και δεν άργησα να μάθω ανάγνωση. Για μένα ήταν σαν παιχνίδι. Στην αρχή προσπαθούσα να αναγνωρίσω τα γράμματα στις φωτεινές επιγραφές, τα μεγάλα γράμματα στις εφημερίδες και στα περιοδικά και όταν να κατάφερνα ένιωθα μεγάλη ικανοποίηση. Αργότερα άρχισα να αναγνωρίζω και λέξεις.

Η επόμενή μου προσπάθεια ήταν να μάθω να γράφω. Πολλές φορές έβλεπα τους γονείς μου που έγραφαν συνέχεια και ήθελα να μπορώ κι εγώ να κάνω το ίδιο. Συχνά έπαιρνα τα μολύβια τους και μουτζούρωνα παντού, ακόμα και στα βιβλία που χρησιμοποιούσαν. Γι' αυτό η μητέρα μου είχε φέρει έναν μικρό πίνακα κι ένα κουτί κιμωλίες χρωματιστές κι εκεί προσπαθούσα να γράψω.

Το πρώτο που έμαθα να γράφω ήταν το όνομά μου κι αργότερα άλλες εύκολες λέξεις όπως μαμά, μπαμπάς, γάλα. Τους τα έδειχνα και με χαρά με έλεγαν ότι έκανα πρόοδο μεγάλη κι εγώ πίστευα ότι είχα γίνει σπουδαίος, αφού μπορούσα ό,τι έλεγα να το γράψω. Γι' αυτό, όταν πήγα στο σχολείο δεν δυσκολεύτηκα πολύ.

Γιάννης Προδαφίκας.

Ο Γιάννης Προδαφίκας

 σε νηπιακή ηλικία.

Ο Γέρμας Καστοριάς. Το αγαπημένο χωριό

του αξέχαστου Γιάννη Προδαφίκα.

Ο Γιάννης Προδαφίκας.