Ο οικίσκος στη στάση λεωφορείων της οδικής διακλάδωσης Γέρμα

Ο οικίσκος αναμονής επιβατών λεωφορείων
στην παλαιά οδική διακλάδωση Γέρμα.

Έως τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1960 οι κάτοικοι του Γέρμα μετέβαιναν στην Καστοριά με τα υποζύγιά τους (: άλογα, μουλάρια, γαϊδουράκια), συνήθως μέσω Κορησού και Μαυρόβου. Μόνο μία ημέρα της εβδομάδας, την Τρίτη, ερχόταν στο χωριό τους ένα "πράσινο" λεωφορείο κι έπαιρνε και μετέφερνε τους "παζαρίσιους" κατοίκους στη λαϊκή αγορά του Άργους Ορεστικού.

Όσοι Γερμανιώτες ήθελαν τότε να ταξιδέψουν προς την Κοζάνη, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα πήγαιναν με τα πόδια ή με κάποιο φορτηγό ζώο τους στη λεγόμενη "διακλάδωση", που απέχει περίπου 7 χιλιόμετρα απ’ τον οικισμό Γέρμα. Εκεί στέκονταν αναγκαστικά στην ύπαιθρο και ανέμεναν επί αρκετή ώρα, υπό οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες (: κρύο, ζέστη, βροχή, χιόνι), τη διέλευση του λεωφορείου που θα τους μετέφερε στον προορισμό τους.

Το "πράσινο" λεωφορείο που οδηγούσαν
οι αείμνηστοι Γερμανιώτες Γιώργος Ντακαράς
και Ζήσης Ράτσος, κατά τη δεκαετία του 1960.
Η φωτογραφία ελήφθη από αξιόλογο
ιστότοπο του Βογατσικού.

Αυτή η υπαίθρια και δυσχερής αναμονή των χωρικών στην οδική διακλάδωση Γέρμα έπαψε περί το έτος 1962 (;), επί προεδρίας του αείμνηστου Κωνσταντίνου Βούρδα (;). Τότε οικοδομήθηκε εκεί ο υπάρχων οικίσκος που "στέγαζε επ’ ολίγον” και "φιλοξενούσε" μέχρι το έτος 2010 όλους τους Γερμανιώτες ταξιδευτές. Κατά το έτος αυτό δόθηκε στην κυκλοφορία η Εγνατία οδός και κατόπιν τούτου δημιουργήθηκε νέα οδική διακλάδωση προς τον Γέρμα, σε απόσταση 2 χλμ. πιο πέρα απ’ την παλιά, στο εικονοστάσι του Αγίου Κωνσταντίνου Βογατσικού. Έτσι αχρηστεύτηκε κι εγκαταλείφτηκε ο εξεταζόμενος οικίσκος.

Σήμερα, το αναφερόμενο σπιτάκι αναμονής των επιβατών είναι θεατό και αναγνωρίσιμο απ’ όλους τους επιβάτες αυτοκινήτων που πηγαινοέρχονται στον Γέρμα. Το ίδιο σπιτάκι, ειδικά για τους παλαιότερους των Γερμανιωτών, είναι και αποτελεί κι ένα ιδιότυπο "κυτίον αναμνήσεων”, μία διαρκής υπενθύμιση της σκληρής, αλλ’ όμως και γλυκιάς ζωής των νεανικών τους χρόνων.

ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Στα παλιά λεωφορεία

Πάντα μέσα στα παλιά λεωφορεία

κάποια βάσανα γυρνάνε στο κορμί τους

κι ένα αχ, που το σκεπάζει η μηχανή τους

πως αλήθεια να βοηθήσεις την ζωή

την ζωή που στα παλιά λεωφορεία

κώδικα έχουν οι ψυχές πλέον δικό τους

φορτωμένες σαν ταγάρι τον καημό τους

για ν’ αφήσουνε στην στάση ένα γιατί

το γιατί του τίμιου μόχθου που λερώνει

των παλιών λεωφορείων τις στιγμές

κι απ’ τα τζάμια να χαζεύουνε οι μόνοι

πως νερώνουν το παράπονο οι βροχές

τις βροχές που αγαπούν τα λεωφορεία

κι ο βοριάς, όταν αντίθετα φυσάει

παίρνει τα όνειρα "ελευθέρας" και τα πάει

στου ανέφικτου τον άσπιλο ουρανό

μ’ ένα τράνταγμα ξυπνώ στον ουρανό σου

τον ρωτώ αν μ’ αγαπά κι αν θα μπορέσει

να κρατήσει η καρδιά την πρώτη θέση

στην ρουτίνα των παλιών λεωφορείων.

Τραγούδι “Ψιλή βροχή”

Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.
Μουσική: Κώστας Καπλάνης, Κεφάλας.
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Μπαφούνης & Μαίρη Λίντα, 1953.

https://www.youtube.com/watch?v=m0y7JbzQqP4

Άποψη του εξεταζόμενου οικίσκου.

Ο Γέρμας Καστοριάς.

Γερμανιώτες μεταβαίνουν έφιπποι στην
 Καστοριά (;) περί το έτος 1960.

Παλαιό λεωφορείο.
Η φωτογραφία ελήφθη απ' το Ίντερνετ.

Ο κ. Ζήσης Τσιουχαδάρης πηγαίνει με το αραβανίσιο
άλογό του στην Καστοριά, περί το έτος 1960.

Η πρόσοψη του θεματικού οικίσκου

Άποψη του  οικίσκου.

Το τζάκι (!) μέσα στον οικίσκο της στάσης.